Άκης Δήμου, Η αναγνώριση
Έζησα εφτά χρόνια στη σκιά μιας άγνωστής μου γυναίκας που τ’ όνομά της θα πει αστέρι μα έκανε το σκοτάδι μου πυκνότερο. Πολεμώντας το ρούχο της με το ρούχο μου, το κορμί της με το κορμί μου, τη χαρά της με την ερημιά μου, το ποτάμι της ζωής της με τη φωτιά του πιο μύχιου πόθου μου: να σε δω να την αφήνεις πίσω σου και να ‘ρχεσαι μπροστά μου κρατώντας στα χέρια τον πρώτο μας Αύγουστο.
(Παύση.)
Εφτά χρόνια… Εφτά. Από Πέμπτη σε Πέμπτη.
(Παύση.)
Κρατήθηκα τόσο γερά απ’ το κορμί σου, που αποσβολώθηκα. Ξεκίνησε σαν μια άσκηση. Ένα ερώτημα που έθετα επίμονα στον εαυτό μου: πόσο σφιχτά αντέχεις να πλανηθείς; Απάντησα μ’ επιτυχία: σ’ αγκάλιαζα εφτά χρόνια. Μέχρι που αποσβολώθηκα… Μεγάλη επιτυχία! Γκραν σουξέ!
(Παύση.)
Λαχταρούσα μια βόλτα. Μια έξοδο απ’ το συνωμοτικό μας σώμα. Έναν περίπατο την ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά κι οι άνθρωποι ξενιτεύονται σε μια κουβέντα αρωματισμένη με κοινοτοπίες, σε μια γαλήνη πλημμυρισμένη μουσική, άσπρο κρασί και τριαντάφυλλα. (Μικρή παύση.) Λαχταρούσα μια βόλτα μαζί σου κι ύστερα μια επιστροφή. Στηριγμένη στο μπράτσο σου. Κρατώντας το μπράτσο σου σφιχτά όπως κρατάει την άγκυρα η αμμουδιά και τη σκουριάζει. Να σκούριαζα στο μπράτσο σου λαχταρούσα. Μπροστά σ’ όλο τον κόσμο, μες στα μάτια τους Εσύ επέμενες: κρυφά. Να μην πιαστούμε θηράματα μέσα στα λόγια των άλλων. Να μη μας πάρει στο κατόπι η φλυαρία τους. Για μένα πιο πολύ. Για να με προστατέψεις απ’ το κοπάδι των προσβολών.
(Παύση.)
Ψεύτη! Αφού το ήξερες πως ήμουν έτοιμη για όλα. Γι’ αυτό ανέτρεφα εγώ την αντοχή μου: για το λιθοβολισμό.
(Παύση.)
Ας μίλαγες απ’ την αρχή, θα καταλάβαινα. Τρέμω, ας έλεγες, μη γίνει ο έρωτάς μας πυροτέχνημα και φωτιστεί για μια στιγμή η άδεια σάρκα της γαμήλιας ευτυχίας μου. Τρέμω μη φύγω και σωθείς – ας μου το ’λεγες.
(Παύση.)
Εφτά χρόνια. Στον όγδοο αποφάσισες να διαλέξεις. Και διάλεξες. Ανάμεσα σε δυο ζευγάρια μάτια διάλεξες εκείνα που σε τύφλωναν λιγότερο, εκείνα που μπορούσες να κοιτάξεις χωρίς να σωριάζεσαι απ’ τον πυρετό.
(Mεγάλη παύση.)
Ένα ρίγος λιγότερο. Καμία αίσθηση.
(Παύση.)
Στο είχα πει: δεν θ’ αντέξεις. Απάντησες λάθος: «σ’ αγαπώ», είπες.
(Παύση.)
Και τι θα πει «σ’ αγαπώ», δηλαδή; Τι άλλο θα πει εκτός από
«Στάσου ακίνητη για να σε τεμαχίσω;».
(Μεγάλη παύση.)
Ερμηνεύει η Γιώτα Φέστα
Στο πιάνο ο Δημήτρης Μαραμής
Εικαστική παρέμβαση: Αλίκη Παναγιωτοπούλου