Άκης Δήμου, Μάθε με να φεύγω
Μια γυναίκα, ο αδερφός της, ένας παλιός εραστής: ένα παράδοξο ερωτικό τρίγωνο σ’ ένα ξενοδοχείο – κιβωτό ενθυμίων μιας θαμμένης αισθηματικής ηλικίας. Φαντάσματα περαστικών αντρών, ήχοι επιστροφών και απομακρύνσεων. Γιατί «ο ρόλος του έρωτα είναι να επινοεί την ανοικειότητα».
ΑΝΤΡΑΣ (μετά από παύση): Εσύ ξέρεις.
ΑΓΝΗ: Αν χτύπαγες το κουδούνι, θα ήξερες κι εσύ.
ΑΝΤΡΑΣ: Αν χτύπαγα το κουδούνι, θα ήμουν ένας ακόμη. Για μερικά λεπτά στο κέντρο του κύκλου κι ύστερα… Εξάλλου δεν είχα τίποτα να σου αφήσω. Μόνο το σημειωματάριό μου, αλλά εκείνο το είχα ήδη αφήσει. Κι ύστερα για σένα δεν είχε καμιά αξία. Τίποτα δικό μου δε φαίνεται να έχει αξία.
ΑΓΝΗ: Αυτό πιστεύεις;
ΑΝΤΡΑΣ: Το είδα. Εκείνο το βράδυ. Κι ένας Θεός ξέρει πόσα βράδια ακόμα.
ΑΓΝΗ: Πολλά. Πάρα πολλά.
ΑΝΤΡΑΣ: Δεν αμφιβάλλω.
(Παύση.)
ΑΓΝΗ: Ένα παιχνίδι ήταν, εσύ το είπες.
ΑΝΤΡΑΣ: Φαινόσουν να τ’ απολαμβάνεις.
ΑΓΝΗ: Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
ΑΝΤΡΑΣ: Βάζω στοίχημα ότι ήταν δικιά σου ιδέα.
ΑΓΝΗ: Πράγματι.
ΑΝΤΡΑΣ: Γιατί;
ΑΓΝΗ: Έπληττα.
ΑΝΤΡΑΣ: Ας παίζατε τα χαρτιά.
ΑΓΝΗ: Δεν ξέρω χαρτιά. Θα με νικούσαν εύκολα.
ΑΝΤΡΑΣ: Θα σε μάθαιναν.
ΑΓΝΗ: Μέχρι να μάθω δεν θα ’χε μείνει κανείς.
ΑΝΤΡΑΣ: Κι εσύ ήθελες να τους κρατήσεις.
ΑΓΝΗ: Ήταν απαραίτητο. Ακόμα και μια νεκρή βασίλισσα έχει ανάγκη τον θαυμασμό των υπηκόων της. Πώς αλλιώς θα κρατήσει το βασίλειο όρθιο, όταν ο βασιλιάς λείπει χρόνια;
ΑΝΤΡΑΣ: Καπνίζοντας γυμνή μπροστά τους κι ύστερα μαζεύοντας τα σκουπίδια τους.
ΑΓΝΗ: Πρέπει να βλέπουν ποια τους κυβερνάει και να πληρώνουν γι’ αυτό.
ΑΝΤΡΑΣ: Αν ήταν στο χέρι μου, θα έμπαινα μέσα και θα τους σκότωνα όλους.
ΑΓΝΗ: Εσύ όμως προτίμησες να κοιμηθείς στις πέτρες.
ΑΝΤΡΑΣ: Δεν υπήρχε κρεβάτι για μένα.
ΑΓΝΗ: Ούτε για μένα.
(Μεγάλη παύση.)
Όταν έφυγες, ξύπνησα χωρίς καμία ταραχή. Καθόλου αναστατωμένη, μονάχα θυμωμένη με τη βροχή που δεν έλεγε να σταματήσει… Δεν είχε μείνει τίποτα από σένα, ούτε ο ίσκιος σου. Καλύτερα έτσι, σκέφτηκα. Πολύ καλύτερα. Περισσεύουν οι άνθρωποι που ψάχνουν έναν ίσκιο για να κρατηθούν. Μόνο που οι ίσκιοι είναι λίγοι. Κι όσο περνάει ο καιρός, λιγοστεύουν όλο και περισσότερο. Πρέπει να συνηθίσουμε να επιστρέφουμε στο κορμί μας. Έτσι κι αλλιώς, ο καθένας πεθαίνει μόνος του.
ΑΝΤΡΑΣ: Ποτέ μου δεν σου υποσχέθηκα –
ΑΓΝΗ: Δεν σ’ το ζήτησα.
ΑΝΤΡΑΣ: Αν το έκανα, θα έπρεπε να γυρίσω ξανά.
ΑΓΝΗ: Γύρισες όμως.
ΑΝΤΡΑΣ: Για να μάθω πού είναι θαμμένοι.
ΑΓΝΗ: Γι’ αυτό μόνο;
ΑΝΤΡΑΣ: Μόνο.
ΑΓΝΗ: Αν μπορούσα θα σε σκότωνα.
(Παύση.)
Σκηνοθετική επιμέλεια: Ρούλα Πατεράκη
Ερμηνεύουν: Γιώργος Κέντρος, Δημήτρης Παπανικολάου, Ρούλα Πατεράκη