Αλέξι Κάιε Κάμπελ, Απολογία
Η Κριστίν, μια διάσημη και με έντονη πολιτική δράση ιστορικός τέχνης, υποδέχεται στο σπίτι της τους γιους της και τις φίλες τους για να γιορτάσουν όλοι μαζί τα γενέθλιά της. Η συνάντηση, όμως, παίρνει άλλη τροπή, καθώς τα παιδιά αποφασίζουν να καταθέσουν τη δική τους εκδοχή για το παρελθόν και να μιλήσουν για το τίμημα που πλήρωσαν, ώστε να καταφέρει η ίδια να μεγαλουργήσει στον χώρο των ιδεών και της τέχνης.
ΣΑΪΜΟΝ: Καμιά φορά τις Κυριακές μάς έπαιρνες κι εμάς μαζί σου. Στις εκκλησίες, στις εκθέσεις. Ή παίρναμε τ’ αυτοκίνητο και πηγαίναμε σε κάποια άλλη πόλη. Δούλευες χωρίς σταματημό. Θυμάμαι ότι μπορεί να περνάγαμε ώρες στο πίσω μέρος μιας εκκλησίας κάπου κοιτώντας σε να κρατάς βιαστικές σημειώσεις με το κεφάλι γερμένο προς τα πίσω και τα μάτια καρφωμένα σε κάποια γαμημένη τοιχογραφία.
ΚΡΙΣΤΙΝ: Ήμουν πωρωμένη, αυτό είν’αλήθεια.
ΣΑΪΜΟΝ: Ένιωθα συνέχεια ότι προσπαθούσα να τραβήξω την προσοχή σου.
ΚΡΙΣΤΙΝ: Υποθέτω ότι ήταν η αποστολή μου. Ένα κάλεσμα.
ΣΑΪΜΟΝ: Ναι.
ΚΡΙΣΤΙΝ: Σας πήρα όμως μαζί μου. Σας πήρα στη Φλωρεντία μαζί μου.
ΣΑΪΜΟΝ: Το ξέρω.
ΚΡΙΣΤΙΝ: Κι ύστερα ήρθε και σας πήρε.
(Παύση.)
ΣΑΪΜΟΝ: Λέγαμε συνέχεια ότι θα γυρνούσες κι εσύ.
Επιμέλεια παρουσίασης: Εταιρεία Θεάτρου Ανέμη
Μετάφραση: Αθηνά Παραπονιάρη
Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαρία-Λουίζα Παπαδοπούλου
Ερμηνεύουν: Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Δημήτρης Μαύρος, Σοφιάνα Θεοφάνους, Μαίρη Μπουγά, Δημοσθένης Ελευθεριάδης, Διονύσης Μανουσάκης