Αλέξης Σταμάτης, Μελίσσια
H Αγάπη, μια ηλικιωμένη συγγραφέας κατάκοιτη στο κρεβάτι της, γράφει το τελευταίο της βιβλίο με τη βοήθεια ενός νέου επιμελητή που έχει αναλάβει την απομαγνητοφώνηση των κειμένων της. Ένα βράδυ καλεί στο σπίτι της την κόρη, τον γαμπρό και τον γιο της, με σκοπό να τους ανακοινώσει κάτι σημαντικό. Εκείνοι προσέρχονται με τη δική τους ατζέντα. Μια απρόσμενη αποκάλυψη, όμως, και η εμφάνιση και ενός άλλου προσώπου ανατρέπει όλα τα δεδομένα και απειλεί να διαταράξει τις οικογενειακές ισορροπίες και να αλλάξει την εικόνα που είχαν σχηματίσει για τους εαυτούς τους και τον κόσμο.
ΑΝΤΡΑΣ: Μια αγκαλιά. Όποιος χάσει, θα αγκαλιάσει τον άλλο.
ΑΓΑΠΗ: Εύκολο. Άμα θέλω, μου την κάνεις, ούτως ή άλλως. Να βάλουμε στοίχημα ένα χαστούκι.
ΑΝΤΡΑΣ: Όχι, αποκλείεται! Δεν σε χαστουκίζω.
ΑΓΑΠΗ: Μα θα χαστουκίσει αυτός που θα κερδίσει. Μικρό χαστούκι…
ΑΝΤΡΑΣ: Τότε, είμαι έτοιμος να το φάω. Αλλά αποκλείεται να το βρεις. Λοιπόν;
ΑΓΑΠΗ: Κεφάλαιο τρία. Τα δυο αδέρφια που τσακώνονται στην αυλή μπροστά στον πατέρα τους. Το αγοράκι που έχει σπάσει μόλις την κούκλα του κοριτσιού κι εκείνο που στριγγλίζει: «Να πεθάνει ο Γιώργος!» και λέει ο πατέρας στον μικρό: «Έλα δω». Σφιχταγκαλιάζει το γιο του, του βουλώνει στόμα και αυτιά. Μοιάζει γι’ αστείο, αλλά ο πατέρας δεν αφήνει τον Γιωργάκη με τίποτα, μέχρι που η μικρή αρχίζει να φοβάται ότι θα τον πνίξει τον αδερφό της. Αρχίζει να τον κλοτσάει τον πατέρα της, να τον κλοτσάει με δύναμη στο καλάμι, να τον αφήσει τον μικρό, ελεύθερο. Κι ο πατέρας, ατάραχος, σηκώνεται, κι εκεί που τα παιδιά έχουν ασπρίσει από το φόβο, γονατίζει μπροστά τους, τα αγκαλιάζει και τους λέει: «Να θυμάστε: H οικογένεια είναι τα πάντα».
ΑΝΤΡΑΣ: Όχι.
ΑΓΑΠΗ: Τι, όχι;
ΑΝΤΡΑΣ: Έχασες. Κεφάλαιο επτά. Η Άννα που φαντάζεται ότι κάνει έρωτα στο αυτοκίνητο… Έγκυος με μελλοθάνατο.
ΑΓΑΠΗ: Ψεύτη!
ΑΝΤΡΑΣ: Θες να σ’ το δείξω;
ΑΓΑΠΗ: Έτσι κι αλλιώς, δε μ’ αρέσει, το κόβω – μην ξεχνάς τη συμφωνία. Έλα δω, παλιάνθρωπε!
ΑΝΤΡΑΣ: Εγώ κέρδισα…
ΑΓΑΠΗ: Μετά τα χτεσινά, εσύ επιλέγεις την πιο μαλακισμένη, την πιο μελό σκηνή που έχω γράψει;
ΑΝΤΡΑΣ: Κάνεις λάθος, εκεί είναι το ζουμί. Σ’ αυτά που θα ήθελε η Ειρήνη να της συμβούν, όχι στα παιδικά της τραύματα.
ΑΓΑΠΗ: Τι βρόμικοι που είναι…
ΑΝΤΡΑΣ: Τι λες τώρα; Ποιοι;
ΑΓΑΠΗ: Οι τοίχοι. Οι τοίχοι είναι βρόμικοι.
ΑΝΤΡΑΣ: Εγώ που έχω μάτι γερακιού δε βλέπω τίποτα.
ΑΓΑΠΗ: Εγώ δε χρειάζεται να βλέπω, εγώ νιώθω. Εκεί είναι ένας λεκές κι εκεί άλλος ένας. Καθάρισέ τους, σε παρακαλώ…
ΑΝΤΡΑΣ: Εντάξει, Αγάπη.
ΑΓΑΠΗ: Η λεπτομέρεια. Η λεπτομέρεια έχει το μεγαλείο της. Έκοψες ηλιοτρόπια;
ΑΝΤΡΑΣ: Ναι.
ΑΓΑΠΗ: Τα θέλω εδώ σ’ ένα βάζο στο δεξί κομοδίνο.
ΑΝΤΡΑΣ: Εντάξει, Αγάπη.
ΑΓΑΠΗ: Τώρα, πρέπει να γίνω όμορφη.
(Ο άντρας ανοίγει ένα συρτάρι και της δίνει έναν καθρέφτη. Παίρνει και μια χτένα. Τη χτενίζει ενώ εκείνη κοιτάζεται.
Ύστερα της βαφεί τα χείλια με λίπστικ.)
ΑΓΑΠΗ: Χάλια. Χάλια. Χάλια. Μια χαρά. Γαμώτο.
(Σκοτάδι.)
Με τη συνεργασία του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας
Σκηνοθεσία: Ελένη Μποζά
Ερμηνεύουν: Μπέτυ Αρβανίτη, Νίκος Αρβανίτης, Μαρία Κεχαγιόγλου, Στάθης Μαντζώρος, Δανάη Παπουτσή, Νίκος Χατζόπουλος