Ανδρέας Στάικος, Μερόπη
Περί ερωτοπαιγνίων: Η Μερόπη του Ανδρέα Στάικου.
Η Μερόπη, κατά τη μυθολογία, μία από τις Πλειάδες και σύμβολο του ευμετάβλητου και της αστάθειας της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι η (ταπεινής καταγωγής) νεαρά σύζυγος του Δημοσθένη Κούπα, γιου του Χαριλάου Κούπα, μεγαλεμπόρου σαπωνοποιού. Νωχελική, με έντονη παρόρμηση προς τις απολαύσεις, μυείται από την Ελένη (η οποία αυτοπαρουσιάζεται ψευδώς ως δασκάλα βιολιού), στις χαρές του γυναικείου ομοφυλόφιλου έρωτα, που τόσο υμνήθηκε από τη Σαπφώ, την αρχαία μεγάλη ποιήτρια της Λέσβου. Η Ελένη, προκειμένου να εξασφαλίσει τη μόνιμη παραμονή της στο σπίτι των νεονύμφων προς χάριν του έρωτά της με τη Μερόπη, υπόσχεται εν γνώσει της Μερόπης, νύχτες ερωτικού πάθους στον σύζυγο. Το έργο του Στάικου μιλά για τον πόθο, τη σάρκα, τον έρωτα και τις διάφορες όψεις του, το ψέμα, τη σαγήνη, την αυταπάτη, το ευμετάβολο της τύχης, αλλά και την αστάθεια του προσώπου και το εφήμερο της τέχνης του θεάτρου και της ζωής. […]
Αξιοποιώντας κι εδώ, όπως σε άλλα έργα του, στοιχεία από την ιστορία αλλά και τον μύθο, ο συγγραφέας επινοεί ένα δραματικό σύμπαν, που στηρίζεται αποκλειστικά στην παιγνιώδη χρήση όλου του υλικού του σε επίπεδο θεματικής και δραματουργικών μέσων επιτείνοντας, έτσι, τη θεατρικότητα του έργου. Παιχνίδια ερωτικά, αντιστροφής ρόλων, εξαπάτησης αλλά και παιχνίδια γλωσσικού ύφους – σταθερό γνώρισμα της δραματουργίας του Στάικου, καταργούν κάθε ρεαλιστική σύμβαση, προκαλώντας και επιβάλλοντας τη διαρκή συνενοχή του θεατή για τη δικαίωσή τους.
Ερμηνεύουν: Ευαγγελία Καπογιάννη, Ευαγγελία Κουλιζάκη, Μαρία Μπρανίδου, Ένκε Φεζολλάρι