Χρήστος Αγγελάκος, Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας
Τον Φεβρουάριο του 2010 ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα Τα Νέα πληροφορούσε σχετικά με τη γαλλική ανθρωπιστική Οργάνωση «Νεκροί του δρόμου» και τη δράση της. Η Οργάνωση ιδρύθηκε το 2002 στο Παρίσι· έργο της ο ενταφιασμός όσων βρίσκονταν νεκροί στους δρόμους, χωρίς χαρτιά που να πιστοποιούν την ταυτότητά τους: μετανάστες, άστεγοι, περιθωριακοί κ.λπ. Είχε προηγηθεί έναν χρόνο νωρίτερα, το 2001, ο μεγάλος καύσωνας του Παρισιού, που ανάγκασε τις αρχές της πόλης να παραδεχτούν ότι δεκάδες νεκροί έμεναν αζήτητοι. Τα μέλη της Οργάνωσης «Νεκροί του δρόμου» ήρθαν να καλύψουν αυτό ακριβώς το κενό. Αποστολή τους να συνοδεύσουν τους ανώνυμους νεκρούς στην τελευταία τους κατοικία, να τους δώσουν ένα όνομα, να εκφωνήσουν τον επικήδειό τους.
Το δημοσίευμα των Νέων έδωσε την αφορμή για να γραφτεί τούτο το θεατρικό έργο. Το όνομα της Οργάνωσης άλλαξε: έγινε «Ανώνυμοι Νεκροί». Η πλοκή μεταφέρθηκε στις συνθήκες της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Τα πρόσωπα, φυσικά, είναι φανταστικά, και οι καταστάσεις μοιράζονται ανάμεσα στην αλήθεια και στη μυθοπλασία, με στόχο να διατυπωθούν απλώς μια σειρά ερωτήσεις: τι σημαίνουν, άραγε, για τους ζωντανούς οι νεκροί του δρόμου; Αλλά και τι για τους νεκρούς οι ζωντανοί; Αντί για απαντήσεις, το έργο αρκείται σε μια διαδοχή εικόνων και ιστοριών: σ’ ένα καλειδοσκόπιο τριών πράξεων που περιστρέφονται γύρω από το αίνιγμα ενός ανώνυμου νεκρού.
Θα χρειαστεί ένα κενοτάφιο για τις πεθαμένες επιθυμίες. Μεγάλο σαν πόλη. Ή σαν ωκεανός. Θα χρειαστεί ένας Ειρηνικός για να χωρέσει τα πτώματα τόσων επιθυμιών
Σκηνοθετική επιμέλεια: Ιόλη Ανδρεάδη
Σκηνογραφική επιμέλεια: Πηνελόπη Ασλάνογλου
Ερμηνεύουν: Όλια Λαζαρίδου, Γιάννης Χαρμπάτσης, Ιφιγένεια Γρίβα, Ιάκωβος Μηνδρινός