Γιάννης Σολδάτος, Εν Μυτιλήνη 1934
Το έργο βασίζεται σε δύο έργα του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ από τη συλλογή του Μουσείου Τεριάντ. Την Ερωτευμένη απελπισθείσα παρηγορούν Οθωμανίδες εκ της Υπαρχίας Κωνσταντινουπόλεως Νικομηδείας. Συνάντηση και συζήτηση ανάμεσα σε δύο πίνακες του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ.
(Η απελπισμένη κόρη κάθεται όπως στον πίνακα. Απέναντί της οι τρεις γυναίκες από τη Νικομήδεια, σαν χορός.)
Α’ ΓΥΝΑΙΚΑ: Εδώ τα παράθυρα είναι ανοιχτά να μπαίνει φως και αέρας. Το δωμάτιο αυτό είναι φτιαγμένο για να βλέπει σε κήπους ανθισμένους.
ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ: Κλείστε τα παράθυρα, δεν θέλω το πράσινο των κήπων και το μπλε του ουρανού.
Β’ ΓΥΝΑΙΚΑ: Είναι τα δικά του χρώματα, αγάπησε το πράσινο και τη φύση της Λέσβου, ξόδεψε και χάρηκε τη ζωή του μέσα σ’ αυτό το τοπίο.
ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ: Τώρα δεν είναι πια αγαπημένα του χρώματα, η μαυρίλα τον συντροφεύει και το απόγευμα θα τον σκεπάσει η ταφόπλακα.
Γ’ ΓΥΝΑΙΚΑ: Για να σε παρηγορήσουμε ήρθαμε, από τη Νικομήδεια.
ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ: Μάταιος ο κόπος σας.
Α’ ΓΥΝΑΙΚΑ: Ξέρουμε πόσο τον αγάπησες και ξέρουμε πόσο θα σου λείψει εκείνος· δεν θα μας λείψει λιγότερο.
ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ: Τον ερωτεύτηκα. Ήταν ο άνδρας που μου έδωσε υπόσταση, η απουσία του μου στερεί κάθε νόημα.
Γ’ ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν είσαι η πρώτη που ερωτεύεται τον ζωγράφο της.
Β’ ΓΥΝΑΙΚΑ: Όμως τα δημιουργήματα υπάρχουν και πέρα από το φθαρτό σώμα του δημιουργού.
ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ: Εγώ όχι, δεν το μπορώ…
Α’ ΓΥΝΑΙΚΑ: Θέλεις να πεις πως είσαι κι εσύ φθαρτό σώμα;
Β’ ΓΥΝΑΙΚΑ: Με σάρκα και με οστά;
Γ’ ΓΥΝΑΙΚΑ: Και θα ακολουθήσεις τη μοίρα του δημιουργού σου;
Ερμηνεύουν: Έφη Βενιανάκη, Σοφία Δερμιτζάκη, Μαρία Μπρανίδου, Εύρη Σωφρονιάδου