Γιώργος Ψάλτης, Σπόροι παπαρούνας
Τρεις σπονδυλωτοί μονόλογοι για τα παιδικά χρόνια, τις οικογένειες, τους λαούς και τα αδιέξοδά τους. Το έργο εκτυλίσσεται στην Αυστρία, στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο Αδόλφος έχει μετακομίσει στη Βιέννη για να σπουδάσει στην Καλών Τεχνών, χωρίς να πείθει ότι αυτός είναι ο δρόμος που πρόκειται να ακολουθήσει στη ζωή του. Οι δύο αδελφές του και η γυναίκα που ερωτεύτηκε στην εφηβεία του μιλούν γι’ αυτόν και για την εποχή τους.
ΣΤΕΦΑΝΙ: Στεκόταν κάθε μέρα στην ίδια γωνιά του δρόμου, με τον κολλητό του. Στις πέντε το απόγευμα, κάθε μέρα, για τέσσερα χρόνια. Ήταν εκεί, όταν κάναμε με τη μάνα μου τον περίπατό μας. Στεκόταν πάντα κάτω από το ίδιο υπόστεγο. Με κοιτούσε με τα υπέροχα μάτια του, με ένα βλέμμα που ήταν ανθεκτικό και συνεσταλμένο. Του χαμογελούσα, μου χαμογελούσε. Κάποια στιγμή άφησε το Λιντζ για να πάει στη Βιέννη, να σπουδάσει στην Καλών Τεχνών – τα νέα κυκλοφορούσαν γρήγορα. Τελευταία φορά τον είδα μία παραμονή Χριστουγέννων. Από το παράθυρο του σπιτιού μου. Δεν ξανάδα άνθρωπο έτσι συντετριμμένο, καθαρότητα έτσι θολωμένη.
Σκηνοθετική επιμέλεια: Ρούλα Πατεράκη
Ερμηνεύει η Λουκία Μιχαλοπούλου