Φεστιβάλ Αναλόγιο 2018
«Ποιητική και πολιτική στο σύγχρονο θέατρο»

Θωμάς Τσαλαπάτης
«Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια»
Σκηνοθεσία Νικόλ Δημητρακοπούλου
Έργο εν εξελίξει

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018, ώρα 20:00–21:00
Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν – Φρυνίχου

Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Κοιτάζοντας τον ορίζοντα τίποτα δεν διακρίνει πια. Γιατί ο χώρος είναι πια το ίδιο με τον χρόνο χωρίς εξόδους διαφυγής

Σκηνοθεσία: Νικόλ Δημητρακοπούλου
Σκηνοθεσία Εικόνας: Κωνσταντίνος Φραγκόπουλος
Ερμηνεία : Αμαλία Καβάλη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Λουκία Πιστιόλα
Φωτιστικός Σχεδιασμός : Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική – Ηχητικός Σχεδιασμός: Μανώλης Μανουσάκης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Βοηθός Σκηνοθέτη : Άλκηστις Νικολαΐδη

Το έργο
Τρεις γυναίκες αφηγούνται επί σκηνής κοινές μνήμες και παραλλαγές των αναμνήσεών τους, ανάμεσα σε διαφορετικά στοιχεία καταγραφής, ανάμεσα σε μονολόγους που επαναλαμβάνονται, συνδιαλέγονται και σπάνε, διατυπώνοντας μια κοινή αφήγηση γύρω από την ταυτότητα, το παρελθόν, την μνήμη και την κατασκευή της. Ποια είναι η πολιτική της μνήμης; Πώς γίνεται να ξεχνάς σε μια εποχή που όλα καταγράφονται; Τι είναι αληθινό και τι όχι, σε μια ανάμνηση θολή σαν την πραγματικότητα και διαυγή σαν το ψέμα;

«Μπαίνω στο δάσος για να προστατευτώ. Τα πόδια γυμνά στη λάσπη. Τα πόδια μου σκληρά απ όλα τα ξυπόλητα καλοκαίρια, την άμμο, τις πέτρες. Η λάσπη. Και η μυρωδιά του χώματος υγρή πριν βρέξει. Μια βροντή και ύστερα μια δεύτερη και όλος ο ουρανός από πάνω μου να φωτίζει. Σαν… δεν θυμάμαι. Και γύρω όλα να αστράφτουν σαν… δεν θυμάμαι… σαν απότομα φλας, σαν να μας φωτογραφίζουν απότομα. Μα… Μα… Μια βροντή, δεν θυμάμαι. Οι λέξεις δεν με αφήνουνε να θυμηθώ. …
Και αν σε ρωτήσουν τι είδα εσύ θα πεις: δέντρα και βράχους, κλαδιά, κλαδιά, κλαδιά.
Και αν σε ρωτήσουν που πήγα εσύ πες τους: στο δάσος, στο δάσος.»
«Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Ούτε καν εμένα και εσένα, να την κοιτούμε σε έναν κόσμο άδειο από ανθρώπους. Κοιτάζοντας την, σχεδόν σαν να την παρηγορούμε»

Σημείωμα Σκηνοθέτη
Πρώτος στόχος στον πρώτο σταθμό αυτού του έργου είναι οι λέξεις να βρουν την θέση τους στον χώρο και στο σώμα. Να ξεδιπλώσουν την διαδρομή της μνήμης για να καταλήξουν σε μια ανάμνηση πιθανώς απωθημένη. Να συνδράμουν οι ηθοποιοί επί σκηνής για να προφέρουν όλες τις λέξεις του συγγραφέα γνωρίζοντας ότι «οι λέξεις δεν σε αφήνουν να θυμηθείς». Προκειμένου να μεταφέρουν τους θεατές –ο καθένας μέσα από τη δική του διαδρομή-στην τελική κατοικία του πυρετού. Στο δικό του δάσος, μια νύχτα με βροχή από στάχτες.

Θωμάς Τσαλαπάτης, συγγραφέας
Γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα. Σπούδασε στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Το 2011 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Το ξημέρωμα είναι σφαγή Κύριε Κρακ» (εκδ. Εκάτη), η οποία βραβεύτηκε µε το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα (2012). Το 2015 κυκλοφόρησε η δεύτερη ποιητική του συλλογή «Άλµπα» (εκδ. Εκάτη). Το 2017, η «Άλµπα» κυκλοφόρησε στα γαλλικά από τις Editions Desmos σε μετάφραση της Nicole Chaperon. Το 2016 έγραψε τα κείμενα για την παράσταση «Ανκόρ», η οποία ανέβηκε την ίδια χρονιά σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου στο θέατρο «Άττις». Τα κείμενα για την παράσταση, εκδόθηκαν το 2017 από τις εκδόσεις «Μωβ Σκίουρος» με τον τίτλο «Πνιγμός». Το 2018 κέρδισε το Ιταλικό Βραβείο Premio InediTO – Colline di Torino για την ανέκδοτη ποιητική ενότητα «Περιστατικά» [Circostanze] σε μετάφραση της Viviana Sebastio. Την ίδια χρονιά το θεατρικό του κείμενο «Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια» ανέβηκε σε μορφή αναλογίου στο Maison de la Poésie στο Παρίσι σε σκηνοθεσία Laurence Campet και μετάφραση της Clio Mavroeidakos.
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και αραβικά. Αρθρογραφεί στην Εφημερίδα των Συντακτών, στην εφημερίδα ‘Εποχή’ και σε άλλα έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Το σύνολο των κειμένων του βρίσκεται στο ιστολόγιο Groucho Marxism στη διεύθυνση: http://tsalapatis.blogspot.gr • Email: zarkadi8@yahoo.gr.

Μοιραστείτε τη δημοσίευση