Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Αντισκύλος
Δύο έργα. Το διαλογικό μέρος και οι σκηνικές οδηγίες. Μια ματιά, κοινή, στο σήμερα του τίποτα, του απόλυτου far niente. Ένα Αγόρι κι ένα Κορίτσι στο τούνελ της ύπαρξης, πλαισιωμένα από πρόσωπα τυχαία ή του οικογενειακού περίγυρου, που δεν μπορεί να παράσχει λύση. Το αδιέξοδο μιας γενιάς που δεν έχει αρθρώσει ακόμη τον δικό της λόγο. Παγιδευμένες ψυχές σε σώματα χυμώδη. Εικόνες. Χιλιάδες εικόνες καθημερινής ποίησης. Τα παιχνίδια του μυαλού: η αυτονόητη έξοδος από την πραγματικότητα. Ο αντισκύλος φωτίζει. Επιτέλους, το πρώτο χαμόγελο σκάει…
22
Οι τοίχοι του σπιτιού ανοίγουν σαν φλούδα
εσπεριδοειδούς.
Αγόρι και Κορίτσι βγαίνουν από το σπίτι.
Περπατάνε σ’ ένα μικρό χωμάτινο μονοπάτι.
Το Κορίτσι μπροστά, χαρούμενο,
κάνει νόημα με τα χέρια στο Αγόρι να έρθει κοντά.
Φτάνουν μαζί στην άκρη του υψώματος.
Από κάτω, η χειμωνιάτικη θάλασσα–
μέχρι εκεί που δεν βλέπει άλλο το μάτι.
Από τη θάλασσα βγαίνει ένας φωτεινός αντισκύλος
και πετάει (επιπλέει) στον υγρό αέρα
πάνω από τα κεφάλια του Αγοριού και του Κοριτσιού.
Αγόρι Κορίτσι κοιτάζουν μαγεμένα.
Ξεκολλούν από το χώμα
και τον ακολουθούν.
Καθώς πλησιάζουν, αφομοιώνονται μέσα του.
Μεγαλώνει γρήγορα το σώμα, παχαίνει,
ανεβαίνει ψηλά και χάνεται.
23
Φως εκτυφλωτικό, ενώ ένα υπερφυσικό κρύο
δυναμώνει από κάτι αόρατο και παγώνει την αίθουσα.
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αμπαζής
Ερμηνεύουν: Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Κώστας Κορωναίος, Φανή Παναγιωτίδου, Δανάη Σαριδάκη, Πέτρος Σπυρόπουλος, Αντώνης Φραγκάκης