Λεία Βιτάλη, Ζεϊμπέκικο
Παρακολουθούμε τις τελευταίες ώρες της ζωής του Λευτέρη, ενός λαϊκού συνθέτη, ενός άντρα ντυμένου στα μαύρα. Με ένα τσιγάρο και μια μπύρα στο χέρι, ο Λευτέρης αναπολεί τις γυναίκες της ζωής του, τα περιστατικά που τον στιγμάτισαν, τα χρόνια της νιότης του και τις διαψεύσεις που ακολούθησαν. Περνούν από μπροστά του όλοι οι άνθρωποι, οι κρίσιμες συναντήσεις, μα, πάνω απ’ όλα, τα τραγούδια. Στους ρυθμούς του ζεϊμπέκικου –του χορού που αναμετριέται με τον θάνατο– το έργο μιλάει για τον έρωτα, το πάθος, την καταστροφή, την Ελλάδα που ετοίμασε το σήμερα, μέσα από την ιστορία ενός ανθρώπου που αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ, που κυνηγήθηκε και απογειώθηκε, που έκανε τον εαυτό του παρανάλωμα του πάθους, σφραγίζοντας την εποχή του και φέρνοντας ο ίδιος πάνω του τη σφραγίδα της ιστορίας.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ: Είναι που δεν έχεις παιδί. Αυτό είναι. Γι’ αυτό δεν ξέρεις τι σημαίνει για μένα. Αυτή την αγάπη δεν την ξέρεις, κυρά.
ΣΤΕΛΛΑ: Ε, ναι, δεν την ξέρω. Δεν έχω παιδί. ΔΕΝ ΕΧΩ. Τίποτα δεν έχω. Ποτέ δεν είχα τίποτα. Τίποτα. Τί-πο-τα. Τίποτα. Τίποτα…
ΛΕΥΤΕΡΗΣ: Συγγνώμη. Συγχώρεσέ με. Θα με συγχωρήσεις; Γιατί κάνω συνέχεια λάθη, λαθάκια, μικρά λάθη, λάθη, γαμώ το κεφάλι μου; Ας κάνω επιτέλους ένα μεγάλο λάθος να ησυχάσω, γαμώ την πουτάνα μου… Να βρω τη δύναμη να κάνω ένα λάθος. Μεγάλο. Και να μη ντρέπομαι γι’ αυτό… Γιατί το μεγάλο λάθος, δεν είναι λάθος, κυρά, είναι στάση ζωής […].
ΛΕΥΤΕΡΗΣ: Δεν σ’ αφήνουν, κυρά, ν’ αγαπήσεις ούτε τα σκώτια σου. Σε βαράνε πως δεν αξίζεις. Η χώρα φταίει. Οι άνθρωποι. Που κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να είναι αυτό που
ήθελε, ούτε ο πρόεδρος, γιατί κι ο πρόεδρος δεν άξιζε να είναι πρόεδρος κι οι άλλοι το ήξεραν, αλλά ούτε κι εκείνοι άξιζαν να είναι πρόεδροι κι εγώ δεν ήθελα παρά μονάχα να είμαι ο εαυτός μου, αλλά δεν τους έκανε αυτός ο εαυτός κι ήθελαν να τον ποδοπατήσουν και τον ποδοπάτησαν κι εγώ μαζί τους ένα με τη λάσπη… Ένα με τη λάσπη […].
ΣΤΕΛΛΑ: Η αλήθεια έρχεται πάντα πολύ αργά, όταν δεν έχει πια σημασία. Κάνει μόνο κακό.
ΜΥΡΣΙΝΗ: Το ψέμα κάνει κακό.
ΣΤΕΛΛΑ: Μα κι η αλήθεια, καμάρι μου, ένα ψέμα είναι. Το πιο μεγάλο… Δεν ήθελε παρά μονάχα να τον αγαπάμε. Όλοι. Μα όλοι όλοι. Και τα ζώα, και τα πουλιά, κι ο αέρας… Ήταν κακό αυτό; Τι λες; Εγώ πού να ξέρω.
Studio Μαυρομιχάλη
Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νινιός
Ερμηνεύουν: Γιώργος Νινιός, Στέλλα Κρούσκα, Μαρία Κατσούλη