Μαρία Λαϊνά, Όταν ο λύκος δεν είν’ εδώ
Καλοκαιρινή νύχτα. Κρεβατοκάμαρα. Σκοτάδι. Λίγα έπιπλα. Διακρίνεται μόλις ένα διπλό κρεβάτι και δύο κορμιά μισοσκεπασμένα με σεντόνι. Ένα μεγάλο παράθυρο ή τζαμαρία-μπαλκονόπορτα. Απο εκεί φτάνουν στο δωμάτιο οι θόρυβοι και ο φωτισμός του δρόμου. Ο διάλογος θα παιχτεί σαν μουσικό κομμάτι, με τις παύσεις και τις επαναλήψεις φράσεων και λέξεων (π.χ., έχει σημασία, δεν έχει σημασία), κυρίως των ρημάτων «λέω», «καταλαβαίνω», «εννοώ», «ξέρω». Στη διάρκεια του διαλόγου θα γίνονται κινήσεις και αλλαγές στάσης. Η μουσική είναι απαραίτητη, έρχεται από γειτονικό διαμέρισμα, αυξομειώνεται σε ένταση κι αλλάζει, λες και κάποιος παίζει με το ραδιοκοντρόλ. Όταν ανοίγει η σκηνή, ο άντρας είναι ανακαθισμένος στο κρεβάτι, η γυναίκα ξαπλωμένη με τα μάτια κλειστά.
Α: Κοιμάσαι;
Γ: Όχι ακόμη.
Α: Ν’ ανάψω το φως;
Γ: Δε θέλω φως. (Μικρή παύση, ήσυχα.) Δε νυστάζω.
Παύση.
Α (ψάχνει το χέρι της): Πού είναι το χέρι σου;
Γ: Κοιμήσου εσύ.
Α (χωρίς ανησυχία): Καλά. (Παύση.) Δεν έχεις κάτι;
(Μικρή παύση.) Έχεις κάτι;
Γ (απολύτως ήσυχα): Όχι. Δεν έχω τίποτα.
Α: Δεν ξέρω. Κάτι στη φωνή σου –
Γ (ήσυχα): Δε δείχνουν κάποια βιασύνη φεύγοντας;
Α: Ποιοι;
(Μικρή παύση.)
Γ: Δεν έχει σημασία.
Α: Δεν έχει; Για μένα έχει.
Γ (ήσυχα πάντα): Δεν το πιστεύω.
Α (απορημένος): Γιατί το λες αυτό;
Γ: Να πούμε κάτι άλλο;
Α: Ναι, αλλά δε θα πούμε αυτό. Έχει κάποια σημασία.
Γ: Η σημασία είναι κάτι που μου διαφεύγει τελευταία.
Α (ανέμελα): Για μένα όλα έχουν σημασία.
Γ: Όλα;
Α (φυσικά): Ναι, όλα. (Παύση.) Δεν εννοώ τίποτα περίπλοκο, αλλά έχει σημασία, ας πούμε, πώς αισθάνεσαι αυτή τη στιγμή.
Γ: Το πιστεύω.
(Παύση.)
Α (προσπαθεί): Δεν περάσαμε κι άσχημα απόψε.
Γ (η φωνή της σαν αφηρημένη): Πότε;
Α: Απόψε. Δεν περάσαμε κι άσχημα.
Γ: Γιατί το λες αυτό;
Α (απλά): Γιατί να μην το πω; Έτσι δεν είναι;
Γ (κουρασμένα): Τι είναι δηλαδή άσχημα για σένα;
Α: Υποθέτω το ίδιο.
Γ (χωρίς έμφαση, αλλά με απορία): Το ίδιο;
Α: Το ίδιο μ’ αυτό που εννοείς κι εσύ. Με το πραγματικά άσχημα.
Σκηνοθετική επιμέλεια: Δημήτρης Οικονόμου
Ερμηνεύουν: Μαρία Κατσανδρή, Νίκος Αλεξίου