Μαρία Λαινά, Το Δέντρο
To κείμενο της Μαρίας Λαϊνά παραπέμπει έντονα στο μπεκετικό Περιμένοντας τον Γκοντό, με εμφανή όμως σουρεαλιστικά στοιχεία, τα οποία απελευθερώνει μια στιβαρή ποιητική φαντασία. Η Λαϊνά τέμνει με υπόγειο χιούμορ και ανατρεπτικό πνεύμα κάθε κατεστημένη και επιβεβλημένη οπτική των πραγμάτων, προτείνοντας την πολυεστίαση ως μόνη δημοκρατική προοπτική θέασης του κόσμου μας, ενώ ταυτόχρονα διαλύει την καθιερωμένη σχέση σημαίνοντος και σημαινόμενου, σημείου και αντικειμένου αναφοράς του. Το δέντρο της έτσι μπορεί να υπάρχει, να το φωτογραφίζουν, να το κόβουν, ανάλογα με το βλέμμα που ο καθείς θα ρίξει πάνω του, ενώ ακόμη και τα χρώματά του είναι απόρροια της συναισθηματικής κατάστασης του θεατή του. Μήπως έτσι δεν βλέπουμε και τα όσα διαδραματίζονται σε μια σκηνή, θεατρική ή του κόσμου γύρω μας;
Α: Σε συμπαθώ πάντως. Περιέργως.
Β: Κι εγώ. Παρ’ όλα ταύτα.
Α (τον κοιτάζει ξενισμένος): Τι;
Β: Παρ’ όλα ταύτα, λέω.
(Μεγάλη παύση. Ασχολούνται ο καθένας με τα δικά του.)
Α: Τι θα ’λεγες να δούμε και κανέναν άλλο; Να μην περιοριστούμε σ’ εμάς τους δύο;
Β: Εμένα δεν με πειράζει. Αλλά–
Α: Δεν το βρίσκεις ασφυκτικό;
Β (κοιτάζει γύρω του τη σκηνή): Διόλου απίθανο. Αυτό βέβαια το ξέρουμε.
(Μικρή παύση.)
Β: Υπάρχουν γυναίκες…
Α (γελάει): Ε;
Β: Υπάρχουν γυναίκες, λέω…
Α (συνεχίζει να γελάει): Ε, αυτό κι αν το ξέρουμε, λέω. Η πρώτη μάλιστα–.
Β: Μην το γελάς… (μικρή παύση, με νόημα.) Τώρα υπάρχουν άλλες γυναίκες.
Α: Δηλαδή.
Β: Έρχονται από πάνω.
Α: Όχι δα, οι άντρες έρχονται από πάνω. Η πρώτη μόνο ήρθε από πάνω. (Χαιρέκακα.) Και την πάτησε!
Β: Από το κέντρο, εννοείς.
Α: Από το κέντρο, θες; Να σου κάνω το χατίρι. Ενσωματωμένο.. Και κακώς είπα «έρχονται». Οι άντρες είναι από πάνω. Εμείς οι δύο είμαστε από πάνω. Κατηγορηματικά.
Β (ευχαριστημένος): Εμείς οι δύο είμαστε από πάνω. Αλλά εσένα τι σε νοιάζει;
Α: Ποιο;
Β: Αυτό που λέω. Γιατί μου φέρνεις συνέχεια αντίρρηση;
Α: Με νοιάζει, γιατί είμαστε φίλοι και πρέπει να βρούμε μια κοινή γλώσσα.
Β: Οι φίλοι αγαπιούνται. Δεν χρειάζονται κοινή γλώσσα.
Α: Συνεννόηση, εννοώ. Να ξέρουμε τι λέμε. Όταν λέμε «κέντρο», που πολύ αμφιβάλλω, πρέπει να βρούμε μια κοινή γλώσσα, να ξέρουμε γιατί μιλάμε. Αλλιώς θα τρελαθούμε. (Χειρονομεί.) Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά
Β: Εντάξει.
Α: Ωραία.
(Παύση.)
Α: Πάντως, αν κάποιος θελήσει να μας κουνήσει αποδώ, εμείς θα μείνουμε ακούνητοι. Ακίνητοι. Στύλος. Σύμφωνοι;
Β: Μην το συζητάς.
Α: Όχι, γιατί μερικές φορές άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε.
Β: Δεν μιλάμε για μας.
Α: Σωστό. Δεν μιλάμε για μας! Εμείς, λοιπόν, θα μείνουμε στύλος. Το πολύ πολύ να κλείσουμε το μάτι.
Β: Να δείξουμε, βρε παιδί μου, ότι δεν είμαστε άσχετοι. Όποιοι κι όποιοι.
Α: Δεν το συζητώ.
Β: Εντάξει.
Α: Ωραία.
(Μικρή παύση.)
Ομάδα Dame Blanche
Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη
Μουσική: Αποστόλης Λεβεντόπουλος
Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Θεατρολόγος – Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά
Φωτογραφία: Ζωή Μαντά
Ερμηνεύουν: Βασίλης Βασιλάκης, Στράτος Τζώρτζογλου, Μαρία Ριζιώτη, Σπύρος Βάρελης