Νίνα Ράπη, Ακροβασία
Μια εξαμελής οικογένεια στην επαρχιακή εσχατιά της Δυτικής Μακεδονίας. Μια ανάσα από τα «σύνορα». Μια επικίνδυνη ακροβασία.
ΜΑΝΟΣ (μαλακά): Γιατί δε μου το είπες;
ΔΑΦΝΗ: Ήθελα πρώτα να είμαι σίγουρη.
ΜΑΝΟΣ: Και όταν πια ήσουν… γιατί δεν το είπες σε εμένα πρώτα ;
ΔΑΦΝΗ: Φοβόμουν την αντίδρασή σου. Δε θα το άντεχα, αν μου έλεγες να το ρίξω.
ΜΗΤΕΡΑ: Ανάθεμά σε, αυτό ακριβώς θα έλεγε. Πες της, Μάνο, πες της να έρθει στα σύγκαλά της.
ΜΑΝΟΣ: Δε θα μ’ ακούσει. Όχι πια.
ΠΑΤΕΡΑΣ: Πες της, ρε… (πλημμυρισμένος από αηδία) Μίλα της!
ΜΑΝΟΣ: Δάφνη, δεν μπορούμε να αποκτήσουμε παιδί. Δεν μπορούμε.
ΔΑΦΝΗ: Εγώ μπορώ και θα το κάνω. Θα το κάνω.
ΜΑΝΟΣ: Σκέψου, Δάφνη, σκέψου. Η ζωή του θα είναι μια κόλαση.
ΔΑΦΝΗ: Η ζωή θα είναι κόλαση για μένα, Μάνο, χωρίς αυτό το παιδί. (Παύση.) Χωρίς εσένα.
ΗΛΙΑΣ: Πρέπει να σε κλείσουν μέσα!
ΘΕΟΔΩΡΑ: Όλοι θα σε σιχαίνονται, το έχεις σκεφτεί καλά;
ΔΑΦΝΗ: Μπορώ να αντιμετωπίσω τον κόσμο.
ΘΕΟΔΩΡΑ: Έχεις σκεφτεί, αν εμείς θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο ύστερα;
ΔΑΦΝΗ: Αυτό είναι δικό σας πρόβλημα.
(Όλοι είναι απολύτως εξαγριωμένοι και απογοητευμένοι μαζί. Η ΔΑΦΝΗ τρέμει αλλά αντέχει. Η ΜΗΤΕΡΑ σκέφτεται μεγαλόφωνα.)
ΜΗΤΕΡΑ: Όλοι θα μας φτύνουν κατάμουτρα. Θα χάσω τον πάγκο μου στη λαϊκή, ο πατέρας σου θα αναγκαστεί να κλείσει το περίπτερο, θα καταστραφούμε. Δεν το καταλαβαίνεις; Το μπάσταρδο που κουβαλάς δε θα είναι τίποτα άλλο παρά ντροπή, ξεφτίλα και ατέλειωτο κουτσομπολιό.
ΔΑΦΝΗ: Το παιδί μου θα είναι μόνο πηγή αγάπης και ελπίδας.
ΜΗΤΕΡΑ: Έχεις τρελαθεί για τα καλά.
ΔΑΦΝΗ: Ποτέ δεν ένιωσα τόσο λογική, όσο τώρα. Το παιδί το κρατάω.
ΜΗΤΕΡΑ (ψυχρά και σκληρά): Δεν πρόκειται να το κάνεις.
(Η ΜΗΤΕΡΑ αποφασίζει ακαριαία. Αρπάζει τη ΔΑΦΝΗ και την καθίζει κάτω με το ζόρι. Την κρατά γερά.)
ΜΗΤΕΡΑ: Ηλία! Έλα εδώ και χτύπα την γερά στην κοιλιά!
(Η ΔΑΦΝΗ δεν μπορεί να πιστέψει, ότι η μάνα της το εννοεί ή ότι ο ΗΛΙΑΣ θα το κάνει. Στην αρχή δεν αντιστέκεται. Ο ΗΛΙΑΣ διστάζει πραγματικά. Η ΘΕΟΔΩΡΑ, ο ΠΑΤΕΡΑΣ και ο ΜΑΝΟΣ είναι ακόμα σε κατάσταση σοκ και δεν κουνιούνται.)
ΜΗΤΕΡΑ: Έλα κουνήσου, αγόρι μου, κάνε ό,τι σου λέω. Ξέρω εγώ.
(Η ΔΑΦΝΗ τώρα προσπαθεί να ελευθερωθεί . Η λαβή της ΜΗΤΕΡΑΣ, όμως, είναι σαν σιδερένια αλυσίδα.)
ΜΗΤΕΡΑ: Κουνήσου, αγόρι μου ! Τώρα! Θέλεις να πεθάνουμε όλοι από ντροπή; Κουνήσου!
(Ο ΗΛΙΑΣ κοιτάζει τον ΜΑΝΟ. Ο ΜΑΝΟΣ είναι μαρμαρωμένος. Ο ΗΛΙΑΣ τού επιτίθεται.)
ΗΛΙΑΣ: Κάθαρμα! Εσύ φταις.
ΜΗΤΕΡΑ: Έλα εδώ, τώρα! Τώρα!
(Ο ΗΛΙΑΣ αποφασίζει. Στέκεται μπροστά στη ΔΑΦΝΗ. Αυτή τον κοιτάζει στα μάτια και εκείνος διστάζει για ακόμα μία φορά.)
ΜΗΤΕΡΑ: Είναι και για το δικό της καλό! Χτύπα, αγόρι μου, χτύπα μέχρι να δεις το αίμα να τρέχει στα πόδια της. Ξέρω καλά τι κάνω.
Χτύπα, χτύπα, χτύπα!
Επιμέλεια παρουσίασης: Θεατρική ομάδα Δυτικά της Πόλης
Μετάφραση: Ελευθερία Ράπτου
Σκηνοθετική επιμέλεια: Τάκης Τζαμαργιάς
Σύνθεση ήχων – μουσική επιμέλεια: Πλάτων Ανδριτσάκης.
Ερμηνεύουν: Θεοδώρα Μαστρομηνά, Δημήτρης Καραμπότσης, Ματίνα Μούσκου, Χάρης Χαραλάμπους, Λένα Παπαληγούρα, Μάνος Καρατζογιάννης