Παναγιώτης Μέντης, Τοπία με γυναίκα
Μια σύνθεση γυναικείων μονολόγων: Μια διαζευγμένη καθηγήτρια γαλλικής φιλολογίας, μια γυναίκα που κάνει ηλιοθεραπεία, μια κυρία με το σκυλάκι της… Γυναίκες γοητευτικές, κωμικές, υστερικές, μοναχικές, όλες τους με κοινό ζητούμενο την εξομολόγηση, ξεδιπλώνουν τις ιστορίες τους, άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με απόγνωση, σκιαγραφώντας το κοινωνικό πλαίσιο που τις διαμόρφωσε και συνδιαμόρφωσαν.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Bγάλε με μια φωτογραφία. Έτσι το καμαρώνουμε το φιλμ. Να ’μαι αγκαλιά με τα παιδιά… Πού είναι τα παιδιά;… Φώναξε τα παιδιά, θα παίζουν έξω… Δεν πρόκειται να κατεβάσω το ρολό! Γιατί να κατεβάσω το ρολό. Μας κάνουν χάζι οι απέναντι;… Το θέλω όπως είναι. Θέλω να με βλέπουνε. Να με βλέπουνε και να τους βλέπω. Εδώ είμαι. Είμαι ακόμα εδώ. Μου γέμισες το άλμπουμ με τοπία. Αν ήθελα τοπία, έπαιρνα καρτ ποστάλ. Ήθελα να βρισκόμουνα κάπου κι εγώ. Βγάλε με μια φωτογραφία μπάσταρδε!… Παράτα τις δικαιολογίες. Με παρακάλαγες; Πότε με παρακάλεσες; Μπροστά στην πύλη των λεόντων; Για να με δώσεις για τροφή στα δόντια τους; Ήθελα μια να φαίνονται οι ερωδιοί. Εμένα δεν μ’ ενδιέφερε η πύλη των λεόντων… Οι ερωδιοί στο Πόρτο Λάγο! Οι ερωδιοί πετούσαν. Ας πετούσαν. Φοβήθηκες, δειλέ, τσιγκούνη. Φοβήθηκες μην πάει τσάμπα το φιλμ… Θα μου ’κανες το κέφι. Ένα χατίρι… Για το χατίρι μου… Οι ερωδιοί! Πόσο όμορφα είχαμε περάσει… Είχα περάσει… Σε ό,τι όμορφο για μένα πάντα απουσίαζες… Δεν γέλαγα; Εγώ δεν γέλαγα; Εγώ θυμάμαι ότι γέλασα με την ψυχή μου. Ο Μαραθωνοδρόμος! Τι ανώτερος, τι ευγενέστατος, τι κύριος!… Ήξερες ό,τι σπαρταράει ο αθλητής, όταν τελειώσει το αγώνισμα; Πώς πέφτει και κτυπιέται να εξαντλήσει την ενέργεια; Δεν τα ‘ξερες… Σε ζώσανε όμως τα φίδια. Ζήλεψες. Το κόμπλεξ της κατωτερότητας! Τον βρήκες γραφικό. «Ένα αγράμματο παιδί!» Ποιος ήτανε αγράμματος; Ήταν αγράμματος ο Μαραθωνοδρόμος; Είχαμε κρεμαστεί όλοι απ’ το στόμα του. Μετά για να μου κάνεις κόντρα, απεφάνθης: «Στερείται της πανεπιστημιακής μορφώσεως!». Μωρ’ δε μας χέζεις, κύριε πτυχιούχε! Αυτός είχε γυρίσει όλο τον κόσμο! Σε ταξιδεύανε οι κουβέντες του! Εσύ τι μπόρεσες ν’ αρθρώσεις; Είπες ποτέ ένα παραμύθι στα παιδιά; Είπες σε μένα… Να ’βρισκες ένα ψέμα να μου πεις για να μπορώ να ονειρευτώ ένα βράδυ. Έπεφτα στο κρεβάτι κι ήξερα. Τώρα θα πάει στην μπαλκονόπορτα, θ’ ανοίξει, να φύγει η μυρωδιά απ’ το τσιγάρο. Τώρα θα πλύνει την καταραμένη σταχτοθήκη. Τώρα θα πάει στο λουτρό.
Θα κάνει με τα τρία διαφορετικά βουρτσάκια καθαρισμό στις γέφυρες. Θα κάνει ένα ένα τα γερά με οδοντόνημα. Θα κατουρήσει.. Θα τον σκουπίσει. Θα κάνει εν συνεχεία μπιντέ. Θα πλύνει χέρια, πόδια. Τα δακτυλάκια με τις ώρες ένα ένα. Τ’ ανατριχιαστικά του δακτυλάκια με τις ώρες! Θα βγει να ελέγξει δεύτερη φορά τις κλειδαριές. Θα κλείσει τις μπαλκονόπορτες. Την τηλεόραση. Το ατομικό καλοριφέρ… Έσφιγγα το σεντόνι σάβανο γύρω από το σώμα μου και πάγωνα εκεί. Πάγωνα από τον τρόμο, μην τύχει και μ’ αγγίξεις. Ξέρεις τι σιχαινόμουν πιο πολύ επάνω σου; Το ότι δεν είχες μυρωδιά ανθρώπου… Ο Μαραθωνοδρόμος… Έπρεπε να ’φευγα μαζί του!… Θα του άνοιγα το στρώμα να ξαπλώνει, όταν θα τέλειωνε η προπόνηση. Θα τον κρατούσα να ηρεμεί στην αγκαλιά μου. Θ’ αφουγκραζόμουν την καρδιά του να λαχταράει τη νίκη. Κι όταν νικούσε… Το γράφουν οι εφημερίδες πως νικάει συνέχεια!
Σκηνοθεσία: Νατάσσα Τριανταφύλλη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Ερμηνεύουν: Λένα Παπαληγούρα, Ιωάννα Παππά