Ρωσία: Όλγα Μούχινα, Γιου
Μια οικογένεια και οι φίλοι τους στη Μόσχα σήμερα. Τρεις γενιές Μοσχοβιτών, που προσπαθούν να προχωρήσουν τις ζωές τους. Οι εικοσάρηδες, γεμάτοι ιδεαλισμό, οι σαραντάρηδες με μια αίσθηση ανικανοποίητου να τους τυραννά και οι εξηντάρηδες ένα μείγμα σύνεσης και επιπολαιότητας. Γύρω τους συμβαίνουν γεγονότα κοινωνικά και πολιτικά, μαίνεται ένας ακήρυχτος πόλεμος, που συνειδητά αγνοούν.
ΝΤΜIΤΡΙ: Πόσο όμορφα είναι όλα! Εσύ είσαι όμορφη. Η Μόσχα είναι όμορφη.
AΝΙΑ: Θέλω τρελά να είμαι τρελά όμορφη, ώστε να χάνουν όλοι το μυαλό τους!
ΝΤΜIΤΡ: Το ’χεις, είσαι όμορφη, όπως η Μόσχα.
AΝΙΑ: Όχι! Η Μόσχα είναι γριά!
ΝΤΜIΤΡI: Είσαι τρελά όμορφη. (Η AΝΙΑ γελάει.) Πώς ζούσες όσο εγώ έλειπα;
AΝΙΑ: Ξέχασα πια, πόσο χρονών είσαι;
ΝΤΜIΤΡI: Είκοσι. Είμαι πλέον ένας κανονικός ενήλικας νεαρός άνδρας.
AΝΙΑ: Είμαι είκοσι χρονών, δεν έχω πάει ποτέ στο εξωτερικό.
ΝΤΜIΤΡI: Εκεί δεν έχουν χειμώνα.
AΝΙΑ: Το χειμώνα νιώθω χάλια.
ΝΤΜIΤΡI: Μόνον εσένα σκεφτόμουνα.
AΝΙΑ: Όταν έφευγες, έμοιαζες με κλωσσόπουλο.
ΝΤΜIΤΡI: Και τώρα;
AΝΙΑ: Και τώρα το ίδιο.
ΝΤΜIΤΡI: Τώρα μοιάζω με ήρωα. Έτσι λένε όλοι. (Η AΝΙΑ γελάει.) Τη νύχτα περιφερόμουνα στις λεωφόρους. Ήταν σκοτεινά, ήσυχα, στα παγκάκια φιλιόντουσαν, ο έρωτας ήταν διάχυτος! Και την ημέρα παντού λουλούδια.
AΝΙΑ: Πριν δεν ήταν έτσι;
ΝΤΜIΤΡI: Θέλεις συνεχώς να αγοράζεις και να προσφέρεις στα κορίτσια.
ΣEΒΑ: Η Πιραγκόβα λέει πως αυτό είναι το μόνο για το οποίο είναι ικανοί οι άντρες.
ΝΤΜIΤΡI: Την είδα χθες.
ΕΛΙΖΑΒΕΤΑ ΣΕΡΓΚΕΓΕΒΝΑ: Της πρόσφερες λουλούδια;
ΝΤΜIΤΡI: Όχι, εξαφανίστηκε στο λεπτό.
ΣEΒΑ: Πολύ πιθανόν να φοβήθηκε.
ΝΤΜIΤΡI: Ναι, φώναζα πολύ και τη φίλησα μακρόσυρτα.
AΝΙΑ: Είμαι σίγουρη ότι είχε να φιληθεί πάνω από εκατό χρόνια
ΝΤΜIΤΡI: Κι εσύ;
AΝΙΑ: Κι εσύ;
ΝΤΜIΤΡI: Όταν έφευγα, έκλαιγες.
AΝΙΑ: Πάντα κλαίω, όταν φεύγει κάποιος.
ΕΛΙΖΑΒΕΤΑ ΣΕΡΓΚΕΓΕΒΝΑ: Ελάτε, ας πιούμε ένα τσάι ή έναν καφέ!
ΣEΒΑ: Τσάι ή καφέ;
ΑΝΤΡΕϊ: Τσάι.
AΝΙΑ: Ή καφέ;
(Γελάνε, φέρνουν τις κούπες.)
ΝΤΜIΤΡI: Την ονειρευόμουνα τόσο συχνά αυτή την πόλη! Να σταθώ κάπου, να περιμένω το τρόλεϋ, αυτό και μόνο. Να ευφρανθεί η καρδιά μου! Να σταθώ κάτω από το χιόνι που πέφτει ήσυχα, να παρατηρώ τα πηδηματάκια των κοριτσιών που τουρτουρίζουν.[…] Θέλω τόσο πολύ να μπει ο χειμώνας!
ΕΛΙΖΑΒΕΤΑ ΣΕΡΓΚΕΓΕΒΝΑ: Εγώ δεν θέλω να μπει ο χειμώνας.
ΝΤΜIΤΡI: Μ’ αρέσει τόσο αυτή η πόλη.
ΑΝΤΡΕϊ: Κι εμένα μ’ αρέσει πολύ.
ΝΤΜIΤΡI: Αγαπώ την Πατρίδα μου.
ΕΛΙΖΑΒΕΤΑ ΣΕΡΓΚΕΓΕΒΝΑ: Κι εγώ την αγαπώ. Και λοιπόν;
ΣEΒΑ: Αυτό είναι καλό.
ΝΤΜIΤΡI: Φοβόμουνα ότι μπορεί και να έπαυες να την αγαπάς. Κι εσύ… είσαι ίδια… όπως παλιά… είσαι… όπως τότε…
AΝΙΑ: Όχι. Χαίρομαι που τέλειωσε η παιδική μου ηλικία.
ΕΛΙΖΑΒΕΤΑ ΣΕΡΓΚΕΓΕΒΝΑ: Όλα μου τα παιδικά χρόνια τα πέρασα κάνοντας ποδήλατο στο πάρκο Πετρόφσκι!
ΑΝΤΡΕϊ Όταν ήμουν παιδί, είχα έναν πορτοκαλή γάτο.
AΝΙΑ: Εγώ είχα έναν ροζ.
ΝΤΜIΤΡI: Εγώ πέρασα όλη την παιδική μου ηλικία παίζοντας πιγκ πογκ με την αγαπημένη μου.
ΣEΒΑ: Εμένα η αγαπημένη μου μ’ έμαθε ν’ ανάβω σπίρτα.
ΝΤΜIΤΡI: Εμένα όλοι εκεί πέρα με ρωτούσαν: «Μα, πού πας;».
ΣEΒΑ: Στη Μόσχα.
ΕΛΙΖΑΒΕΤΑ ΣΕΡΓΚΕΓΕΒΝΑ: Κι αυτοί: «Ω…».
(Γελάνε.)
ΝΤΜIΤΡI: Κι εγώ τους απαντώ: Η Μόσχα δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζετε, πρέπει απλώς να θελήσετε να βρεθείτε εκεί.
ΑΝΤΡΕϊ: Μόνο που αυτή δεν τους αγαπάει όλους. Δεν τους περιμένει όλους. Δεν τους συγχωρεί όλους.
ΝΤΜIΤΡI: Ενώ εμένα με περίμενε. Μου χαμογέλασε. Χάρηκε.
ΑΝΤΡΕϊ: Έτσι νομίζετε;
ΝΤΜIΤΡI: Το ξέρω. Νιώθω ότι μπροστά με περιμένουν λαμπρές μέρες.
Μετάφραση: Ελένη Μπακοπούλου
Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαγδαλένα Ζήρα
Ερμηνεύουν: Εύα Κοταμανίδου, Χάρης Εμμανουήλ, Μυρτώ Ρήγου, Γιώτα Φέστα, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Σταύρος Μερμήγκης, Ορφέας Ζαφειρόπουλος, Άννα Βυθούλκα, Τάσος Δαρδαγάνης, Σοφία Δερμιτζάκη, Μαρία Μπαγκάνα
Παίζουν οι μουσικοί: Σπύρος Βρυώνης (βιολοντσέλο), Τάνια Παλαιολόγου (ακορντεόν)