Σταμάτης Πολενάκης, Ψαρόσουπα
Όλα εις διπλούν
Στην αρχή όλα μοιάζουν φυσιολογικά, προβλέψιμα, «δικά μας». Άλλωστε, σε ένα μεσοαστικό σαλόνι δύο καθωσπρέπει συνανθρώπων μας, τι μπορεί, άραγε, να συμβεί; Πολλά και παλαβά, μας λέει ο συγγραφέας της Ψαρόσουπας Σταμάτης Πολενάκης, καθώς σερβίρει με καλά μετρημένη δοσολογία το περιεχόμενο της εύγευστης ιστορίας του, την ίδια στιγμή που «υπούλως» υπονομεύει τις φαινομενικά σφιχτοδεμένες σχέσεις των σκηνικών δρωμένων και αφήνει, μέσα από τις ρωγμές, να διαρρεύσουν στον χώρο οι «μυρωδιές» μιας άλλης ατμόσφαιρας, άκρως περίεργης και γκροτέσκ. Ο Πολενάκης στήνει τον σκηνικό του κόσμο με υλικά παρμένα κατευθείαν από την εγγενή δυναμική του θεάτρου. Εκμεταλλεύεται την απόσταση ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι, στο πρόσωπο και στο προσωπείο, στο κείμενο και στο διακείμενο και ακριβώς στο διάκενο τοποθετεί τις μικρές ωρολογιακές του βόμβες, τις οποίες, με προσοχή πυροτεχνουργού, αφήνει να εκραγούν την κατάλληλη στιγμή, ώστε να δημιουργήσουν ζωτικό χώρο να ζωντανέψουν τα θραύσματα της ανθρώπινης φαντασίας σε ένα παιχνίδι συνεχούς υποχώρησης του νοήματος.
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ (δείχνοντας το μπαούλο): Αυτό, αυτό εκεί…
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ: Στο μπαούλο αναφέρεστε; Σπάνιο κομμάτι, πράγματι. Το κληρονόμησα από το μακαρίτη το θείο μου
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ (Σηκώνεται, πλησιάζει στο μπαούλο, το εξετάζει): Δεν αναφέρομαι στο ίδιο το μπαούλο αλλά…
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ (Τον διακόπτει ανήσυχος): Αλλά πού;
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ: Στο σκάλισμα, βέβαια. Σκαλισμένο όλο στο χέρι από μεγάλο τεχνίτη. Σπάνια αξία. Ξέρετε τι θησαυρό έχετε εδώ;
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ: Πριν από λίγο καιρό, με πλησίασαν, με σκοπό να αγοράσουν αυτό το μπαούλο. Αρνήθηκα. Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που δεν αγοράζονται με το χρήμα
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ: Πολύ σωστά
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ: Η συναισθηματική αξία… Καταλαβαίνετε…
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ: Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω αν προσέξατε… υπάρχει και ένα πόδι μέσα στο μπαούλο
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ: Πόδι, είπατε; Είναι δυνατόν, συνταγματάρχα;
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ: Μα ναι, για κοιτάξτε καλύτερα
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ: Για να δω…. ( Σκύβει μπροστά στο πόδι.) Πράγματι, κι εμένα, τώρα που το λέτε, σαν πόδι μου φαίνεται
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ: Και μάλιστα γυναικείο
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ: Μη δίνετε σημασία σε τέτοια πράγματα, συμβαίνουν κάθε μέρα
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ: Αν μου επιτρέπετε μια ερώτηση. Το πόδι πώς βρέθηκε στην κατοχή σας; Είστε συλλέκτης ή το κληρονομήσατε μαζί με το μπαούλο;
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ: Το μεν μπαούλο, όπως σας είπα, το κληρονόμησα, το δε πόδι προστέθηκε αργότερα. Μια θλιβερή ιστορία. Ας μη μιλήσουμε τώρα γι’ αυτό, ας μη χαλάσουμε την ατμόσφαιρα αυτού του αξιομνημόνευτου απογεύματος
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ: Έχετε δίκιο, αγαπητέ
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ: Να σας κεράσω κάτι;
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ: Όχι, ευχαριστώ. Δεν συνηθίζω να πίνω εκτός της οικίας μου.
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ: Δεν επιμένω.
(Μπαίνει η ΘΗΡΕΣΙΑ, φορώντας το λευκό νυφικό της φόρεμα. Στέκεται μπροστά τους κάνοντας φιγούρες.)
Σκηνοθετική επιμέλεια: Ελένη Γεωργοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς, Γιάννης Χρυσογώνου
Ερμηνεύουν: Μάνος Βακούσης, Μαρία Τσιμά, Δημήτρης Πιατάς, Αιμιλία Βάλβη