Σταμάτης Πολενάκης, Το τελευταίο όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον
Χθες το βράδυ ολοκλήρωσα ένα μικρό ποίημα. Θα μπορούσα να σας το διαβάσω αν θέλετε, είναι ένα μικρό δώρο για σας, μια ελάχιστη ανταπόδοση για την επίσκεψή σας. Ποτέ δε διαβάζω τα ποιήματά μου σε κανέναν, θα κάνω όμως απόψε μία και μοναδική εξαίρεση, θέλετε να με ακούσετε;
Let down the bars, O Death
The tired flocks come in
Whose bleating ceases to repeat,
Whose wandering is done.
Thine is the stillest night
Thine the securest fold
Too near thou art for seeking thee
Too tender to be told.*
Και όμως δεν ήρθε ακόμα η ώρα να φύγουμε. Σε λίγο θα ξημερώσει. Σε λίγο θα ξυπνήσει ο πατέρας στο κάτω πάτωμα και θα βγει να φροντίσει τα λουλούδια στον κήπο, να βάλει νερό στα άλογα, τον ακούω την ίδια ώρα πάντα. Κάποτε σηκωνόμουν και εγώ με το ξημέρωμα, μου άρεσε να κατεβαίνω στην κουζίνα και να ζυμώνω μόνη μου το ψωμί. Ευλογημένοι όλοι όσοι αυτή ακριβώς τη στιγμή, σαν τον πατέρα μου, σε μακρινές πολιτείες, σε άλλους τόπους, ξυπνούν πάντα με το πρώτο φως της ημέρας για να φροντίσουν τα δέντρα, τα λουλούδια, τα ζώα. Χαιρετώ όλους όσους δε θα με δουν ούτε θα με ακούσουν ποτέ, αυτούς που ξεκινούν με το φως της καινούργιας ημέρας οπουδήποτε και αν βρίσκονται, να χτίσουν πέτρα την πέτρα ξανά από την αρχή τη ζωή τους.
Ω! Τράβηξε τους Σύρτες, Θάνατε –
Τα κουρασμένα τα κοπάδια να διαβούν
Που η περιπλάνηση τους πήρε τέλος
Που τα βελάσματά τους πάψαν ν’ αντηχούν –
Δική σου η πιο γαλήνια νύχτα
Δικό σου το πιο σίγουρο μαντρί
Είσαι πολύ κοντά να Σε γυρεύουμε
Για να Σε λέμε, τρυφερός πολύ –*
* Μετάφραση: Ερρίκος Σοφράς
από την έκδοση 44 ποιήματα και 3 γράμματα
της Έμιλυ Ντίκινσον
Σκηνοθεσία: Έφη Θεοδώρου
Ερμηνεύει η Ιωάννα Τσιριγκούλη