Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, Λάσπη
Μια γυναίκα επιστρέφει για να εγκατασταθεί στο χωριό όπου γεννήθηκε. Έκπληκτη, ανακαλύπτει ότι το σπίτι της έχει καταληφθεί από μια άγνωστή της οικογένεια, με τη σιωπηλή, αλλά καταλυτική συναίνεση της μικρής κοινωνίας. Σε ποιον ανήκει αυτό το σπίτι και ποιος ανήκει πραγματικά σ’ αυτό; Ο δρόμος της αυτογνωσίας περνά μέσα από μια παράδοξη συμβίωση. Σ’ ένα παιχνίδι μυστηρίου και ανατροπών, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, με ελλειπτικό τρόπο και απαλλαγμένος από κάθε ρεαλισμό, ο συγγραφέας διερευνά τα λεπτά όρια που χωρίζουν την εξουσία από την υποταγή, το οικείο από το ανοίκειο, την κατοχή από την εξάρτηση, τον εαυτό από τους Άλλους.
ΣΚΗΝΗ 20 ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ
Πρωί. Ο Φ κάθεται στο έδαφος με την πλάτη ακουμπισμένη στον κορμό ενός δέντρου, καπνίζει. Μετά από λίγη ώρα ανοίγει η εξώπορτα και βγαίνει από το σπίτι η Θ. Φοράει γάντια του κήπου. Ο Φ παραμονεύει και την αρπάζει, κολλάει το σώμα της πάνω του.
Θ: Δεν έφυγες;
[Ο Φ τη δαγκώνει στο λαιμό. Αυτή αφήνει μια πνιχτή κραυγή.]
Φ: Αυτά είναι τα δόντια μου, δεν είναι;
Θ: Ναι, είναι τα δόντια σου.
Φ: Άρα δεν έφυγα.
[Τη φιλάει στο στόμα.]
Θ: Θ’ αργήσεις. Άργησες.
Φ: Θες να φύγω;
Θ: Όχι.
[Φιλιούνται ξανά. Όλη η υπόλοιπη σκηνή θα κυλήσει μέσα σε μια παράφορη περίπτυξη.]
Θ: Εμένα περίμενες;
Φ: Ναι, σε περίμενα.
Θ: Έχω τόσο καιρό να…
Φ: Δεν υπάρχει κανείς; να σε περιμένει;
Θ: Δεν έχω πολλούς φίλους, ξέρεις.
Φ: Το ξέρω. Δεν τα πηγαίνεις καλά με τους ανθρώπους εσύ.
Θ: Σταμάτα.
Φ: Δεν είν’ έτσι;
Θ: Δε μου αρέσει… να το λες εσύ.
Φ: Μαζί μου όμως είναι διαφορετικά.
Θ: Ναι.
Φ: Μαζί μου θέλεις.
Θ: Ναι.
Φ: Πες το.
Θ: Μαζί σου θέλω.
Φ: Τι θέλεις;
Θ: Να είμαι κοντά σου και…
Φ: Τι;
Θ: Δεν ξέρω. Να σ’ ακουμπάω.
Φ: Και τι άλλο;
Θ: Και να…
Φ: Να σε διατάζω. Πες το.
Θ: Να με διατάζεις.
Φ: Σ’ αρέσει αυτό.
Θ: Ναι. Κι εσένα σ’ αρέσει.
Φ: Μπορεί να βαρεθώ.
Θ: Όχι.
Φ: Κι αν βαρεθώ;
Θ: Ποτέ δε θα το βαρεθείς και ποτέ δε θα το βαρεθώ. Να σε υπακούω.
Φ: Να με υπακούς, ναι. Αυτό πρέπει να κάνεις.
Θ: Μ’ αρέσει να το κάνω.
Φ: Μ’ αρέσει να το λες.
Θ: Το ξέρω. Να το πω ξανά;
Φ: Ναι.
Θ: Μου αρέσει να υπακούω τις διαταγές σου.
Φ: Είσαι φτιαγμένη γι’ αυτό.
Θ: Είμαι φτιαγμένη να σε υπακούω.
Φ: Πότε θα σε δω;
Θ: Εσύ αποφασίζεις.
Φ: Θα σου πω εγώ: πότε.
Θ: Έτσι πρέπει.
[Ακούγεται από μέσα το κουδούνισμα του τηλεφώνου.]
Φ: Φεύγω τώρα.
Θ: Μείνε λίγο.
Φ: Φεύγω.
Σκηνοθετική επιμέλεια: Γιώργος Παλούμπης
Ερμηνεύουν: Μαρία Τσιμά, Εκάβη Ντούμα, Άγης Χατζηεμμανουήλ, Θάνος Αλεξίου