Βαγγέλης Χρόνης ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Φεστιβάλ «ΑΝΑΛΟΓΙΟ 2017»

Explore the latest writings for the stage!

Βαγγέλης Χρόνης

«Και τώρα τι κάνουμε;»

«Με ακούς; κατάλαβες τι γίνεται;

πες μου πως ήταν ένας πυρετός που έφυγε.

Πες μου πως ήταν αστείο.

Αλήθεια δεν θα θυμώσω αν μου πεις πως είναι αστείο.

Ούτε θα σου το ξαναθυμίσω.

Μόνο πες πως είναι αστείο.

Πες μου το, σε π α ρ α κ α λ ώ»

To Φεστιβάλ «Αναλόγιο 2017» παρουσιάζει στο κοινό νέους δημιουργούς και τα καλύτερα, σύγχρονα και πιο ανήσυχα δείγματα γραφής. Ένα από τα 8 ελληνικά έργα που παρουσιάζονται για πρώτη φορά επί σκηνής είναι το έργο του Βαγγέλη Χρόνη «Και τώρα, τι κάνουμε;», που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη την Κυριακή, 24/9 στις 21.00, στο Θέατρο Τέχνης, Φρυνίχου 14, Πλάκα.

Το έργο

Ένας διάλογος περισσότερο με τη ζωή παρά με το θάνατο, καθώς, αν και σχεδόν διαρκώς παρούσα η πεθαμένη σύζυγος πάνω στη σκηνή, ο άνδρας της τής απευθύνεται μ᾽έναν τρόπο που περιλαμβάνει και την ίδια μέσα του. Δεν ακούμε τη φωνή της, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε τις απαντήσεις της σ᾽αυτό το διαρκές παιχνίδι που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, ώστε ο θάνατος, αν και σε εξαιρεί από τη ζωή, η παρουσία σου να συνεχίζεται σχεδόν αναλλοίωτη χάρη σε όσα «αποστήθισε» ανεπιδίωχτα η μνήμη και η ψυχή του συντρόφου. Σε τόσο έντονο μάλιστα βαθμό, ώστε ρητορικό σχεδόν να ακούγεται το ερώτημα «και τώρα τι κάνουμε;», αφού τη συνέχεια είναι σα να την γνωρίζουν εξίσου καλά τόσο αυτός που έχει μείνει όσο και αυτή που έχει φύγει.

Σημείωμα συγγραφέα

Το τέλος της αρχής ή η αρχή του τέλους; Η δημοκρατία της προσωπικής μας σκέψης μας δίνει την ελευθερία να εφεύρουμε λύσεις ανακουφιστικές και ίσως λυτρωτικές. Παρουσία-απουσία, όπως θα λέγαμε ζωή-θάνατος. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Το απόλυτο είναι μόνον ένα, εκείνο το αναπόφευκτο.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Πώς οι σχέσεις συνεχίζουν μέσα μας όσο κι αν ο θάνατος τις ανακόπτει; Τι είναι αυτό που μπορεί να συντηρήσει η μνήμη; Τι απωθεί και τι ανακαλεί; Οι τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου είναι ενδεικτικές για τη ζωή του;

Αν η μνήμη μπορούσε να υπάρξει και για τις δύο πλευρές θα θυμόμασταν τα ίδια πράγματα;

Πώς «συνεχίζεται η ζωή» μετά; «Και τώρα τι κάνουμε»;