Γιώργος Μανιώτης

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Έχει γράψει, εκτός από πεζά λογοτεχνικά έργα, και πολλά θεατρικά, τα οποία έχουν παρουσιαστεί επανειλημμένως σε σκηνές της Αθήνας.

Γνωστά θεατρικά έργα του είναι: Το ματς, Κοινή λογική, Παθήματα, Ο λάκκος της αμαρτίας, Οι σύζυγοι, Χορεύει η Κρυστάλλω μάμπο, Καθιστική ζωή, Διακοπές στην Ουρανούπολη, Τάξις και αταξία κ.ά.

Γνωστά πεζογραφήματά του είναι: Ο άγνωστος στρατιώτης (νουβέλα μυστηρίου), Τα μαύρα παραμύθια (Β΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, 1998), Η φοβερά προστασία (μυθιστόρημα), Ορίστε τα ρόδα, μαμά (διηγήματα), Το ρεπερτόριο του χειμώνα, Το ρεπερτόριο της άνοιξης (θρίλερ), Το πονηρό μονοπάτι (μυθιστόρημα), Η αδρεναλίνη πάντοτε ψηλά (μυθιστόρημα), Τα Σαντέ της Σαπφώς (διηγήματα), Το γκαζόν του μπαμπά (μυθιστόρημα), Αγελάδα με φτερά (μυθιστόρημα), Σαράντα κύματα (μυθιστόρημα).

Ασχολείται επίσης με τη σκηνοθεσία. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου από το 2013 έως το 2015.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Ο Γιώργος Μανιώτης με το έργο του Ο ενοικιαστής και ο ιδιοκτήτης μάς προσφέρει ένα ακόμα δείγμα της καυστικότητας του πνεύματός του σε μία σατιροκωμωδία τής νεοαστικής ελληνικής πραγματικότητας. Σε αυτό το έργο του επιθυμεί και κατορθώνει να αποκαθηλώσει τον νεοαστό ανιχνεύοντας τις νεοδιαμορφωμένες κοινωνικές προεκτάσεις που σκιαγραφούν την ψυχολογική υπόσταση αυτού του νέου τύπου νεοέλληνα, δίχως να καταφεύγει, αλλά και δίχως να αγνοεί το αποκαθήλωμα των κοινωνικών συμφραζομένων, διά μέσου των οποίων πλάθονται ειδολογικά και ιδεολογικά αυτοί οι χαρακτήρες του. Ο Μανιώτης γελοιοποιεί, με την καυστική δηκτικότητά του, την άλογη λογική του νεοαστού, απογυμνώνοντας τα δύο προσωπεία του, τα οποία εκπροσωπούνται στο έργο από τον βουτυρομπεμπέ εισοδηματία, που τα βρίσκει όλα έτοιμα, και ο κόσμος του οποίου αντιπαρατίθεται με τον κόσμο του λαμόγιου επιτηδευματία, που τα πάει όλα στα μέτρα του.

Ο Μανιώτης, αρεσκόμενος στο να δημιουργεί δίπολα ηρώων σχεδόν σε όλα τα έργα του, αποφάσισε από την αρχή και αυτού του έργου να προκαλέσει το κοινό, να εξερευνήσει και να ανακαλύψει ποιος είναι ο στόχος του. Κατά πού βάλλει το βέλος της κοινωνικής του επίκρισης; Αυτό το βέλος, το οποίο περνάει μέσα από την παραδοξολογία και πολεμάει αδυσώπητα και εκδικητικά το νέο αστικό κατεστημένο της ελληνικής κοινωνίας. Οι δύο “έγκλειστοι” στον κόσμο τους ήρωές του, είναι αλληλοεξαρτώμενοι και προορισμένοι να μονομαχήσουν, σε μία ανηλεή και αλληλοεξοντωτική διένεξη πράξεων και λόγων.

Το ερώτημα που τίθεται είναι ρητορικό, εντούτοις αιωρείται πάνω από τα κεφάλια κοινού και ερμηνευτών, ως δαμόκλειος σπάθη, και επιζητάει να απαντηθεί: ποιο είναι εν τέλει το πειραματόζωο; Δεν είναι εύκολη η απάντηση, ίσως δεν είναι και μοναδική· ίσως ο Μανιώτης να παίζει ένα πολύ ύπουλο και ραδιούργο παιχνίδι τόσο στο κοινό του όσο και στους ηθοποιούς που θα ερμηνεύσουν τους σκιτσαρισμένους στο χαρτί χαρακτήρες του. Καθότι, στην προκειμένη περίπτωση, οι δύο ήρωες του Μανιώτη κινούνται σαν μαριονέτες, που κανένας δεν γνωρίζει με απόλυτη σιγουριά, για το ποιος είναι εκείνος που τελικά κινεί τα νήματα! Ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα;

Εν ολίγοις, βρισκόμαστε ενώπιον ενός παιχνιδιού για το ποιος είναι ποιος μέσα σε ένα δωμάτιο υποκριτικών προσχημάτων. Τα δύο μίζερα και συμπιεσμένα στον κομφορμισμό πρότυπα που μάς παρουσιάζει ο Μανιώτης, εντός της επικρατούσας κατάστασης σε αυτό το θεατρικό έργο, αποτελούν μια αντινομία και ταυτόχρονα μια υπέρβαση αντινομίας.

Ο ενοικιαστής και ο ιδιοκτήτης

Συγγραφέας: Γιώργος Μανιώτης

Σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια – φωτισμοί: Κωνσταντίνος Κυριακού

Ηθοποιοί: Γεράσιμος Γεννατάς, Νίκος Χατζηπαπάς