Το έργο

Στο έργο Ταχυδρομική Θυρίδα: Κιβωτός παρουσιάζεται μια «ανεστραμμένη», θα έλεγε κανείς, εκδοχή της ιστορίας της Κιβωτού του Νώε. Ο Νώε, αντί ενάρετος και δίκαιος, παρουσιάζεται πατριαρχικός αλαζόνας, κακοποιητικός και μέθυσος. Ο κατακλυσμός εδώ μόνο ως πράξη κάθαρσης δεν λειτουργεί, αφού ουσιαστικά το κακό ενεδρεύει και εντός της κιβωτού και ο νέος, ηθικός κόσμος δεν είναι παρά μια ουτοπία.

Μέσα από επιστολές από και προς την Κιβωτό που γράφουν οι δύο γυναίκες, εκ των οποίων η μία, η νεαρή, θα χρησιμεύσει στον Νώε ως δοχείο τεκνοποίησης του διαδόχου του στον Νέο Κόσμο και η άλλη, η νόμιμη σύζυγος, θα εγκαταλειφθεί από τον ίδιο πάνω σε ένα δέντρο, συνοψίζεται όλη η πορεία της καταπίεσης της γυναίκας, της αντίστασης και της απελευθέρωσής της.

Το έργο τελειώνει με τη γέννηση ενός μωρού που προήλθε από μία πράξη έρωτα και όχι βιασμού και με την ελπίδα ότι ο καινούργιος κόσμος που θα δημιουργηθεί, όταν τα νερά υποχωρήσουν, θα είναι κόσμος αγάπης και όχι μίσους, ισοτιμίας και πραγματικής αλληλεγγύης και σεβασμού ανάμεσα στα δύο φύλα.

Απόσπασμα του έργου

Φαντάζομαι τον Θεό με ακόμα πιο μακριά γενειάδα από του Νώε, μια γενειάδα που απλώνεται σε όλη τη γη, από την Ανατολή έως τη Δύση και σκεπάζει τα πάντα με τις μαλακές της τρίχες, μέσα της τρέχουν ελάφια και ζέβρες, νυφίτσες και αρκούδες, ενώ στις άκρες της κυλούν καταρράκτες με γάργαρο νερό, τα μάτια του Θεού λάμπουν οργισμένα κι όταν δακρύζει, ένα παλιρροϊκό κύμα αναβλύζει από μέσα και πνίγει όλα τα έμβια όντα στη γη. Σκέφτομαι και φαντάζομαι πολλά αλλά δεν τα λέω πια στον Νώε, τα θεωρεί χαζά και με αποπαίρνει, δεν του αρέσει η φαντασία στη γυναίκα, «ο Θεός δεν την προόρισε ούτε να φαντάζεται ούτε να σκέφτεται πολύ», λέει, «αυτό είναι δουλειά του άντρα, η γυναίκα είναι πλασμένη να κυοφορήσει τη νέα ζωή, αυτό είναι το αξιοθαύμαστο έργο που έχει να επιτελέσει σ’ αυτή τη γη». Ωστόσο, εγώ όλο σκέφτομαι με εικόνες, αλλά πια δεν του τις λέω, στην αρχή τον διασκέδαζαν, αλλά την τελευταία φορά με κοίταξε με πολύ παράξενο τρόπο, σαν να αναρωτιόταν, αν μου έχει σαλέψει, και από τότε προσπαθώ να μιλώ όσο το δυνατόν λιγότερο. 

Χλόη Κουτσουμπέλη

Η Χλόη Κουτσουμπέλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1962, αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και εργάστηκε στον τραπεζικό τομέα. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει έντεκα ποιητικές συλλογές, τρία μυθιστορήματα, δύο θεατρικά και μία νουβέλα. H συλλογή της Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (εκδ. Γαβριηλίδης, 2016) τιμήθηκε το 2017 με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Ποίησης. Το θεατρικό της έργο με τίτλο Ορφέας στο μπαρ παραστάθηκε το 2014 στο Θέατρο Αγορά στην Πάτρα. Το θεατρικό μονόπρακτο Ιερό δοχείο παίχτηκε στο Μεταξουργείο σε σκηνοθεσία Μαρίας Κυριάκη από την ηθοποιό Κορνηλία Κυριάκη.

Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, του Κύκλου Ποιητών και της Εταιρείας Συγγραφέων.

Ποιήματα και διηγήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και συμπεριληφθεί σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Μια ωδή στη γυναικεία αλληλεγγύη.

Όχι καταγγελία, αλλά νέα γλώσσα συμφιλίωσης.

Η Σιγκάλ και η Εμζάρα δεν σώζουν τον κόσμο όπως τον οραματίστηκαν οι άνδρες της Βίβλου·σώζουν η μία την άλλη, από την πατριαρχική καταπίεση και τη σιωπή που περιόρισε τη θηλυκότητα μέσα στο θρησκευτικό αφήγημα. Ο δεσμός τους βαθύς, γενεαλογικός, μεταφυσικός.

Το γυναικείο σώμα -ερωτικό, τραυματισμένο, μητρικό, ιερό- γίνεται μνήμη και ζωή. Ο νέος κόσμος γεννιέται από έρωτα αληθινό και όχι από βιασμό.

Από τη σιωπή στη φωνή.

Από τη γυναίκα που χάθηκε, στη γυναίκα που μίλησε για όλες μας.  [Λίνα Φούντογλου, Αύγουστος 2025]

Ταχυδρομική θυρίδα: Κιβωτός

Συγγραφέας: Χλόη Κουτσουμπέλη

Σκηνοθεσία – Δραματουργική επιμέλεια: Λίνα Φούντογλου

Μουσική σύνθεση: Ιωάννης Βουδούρης

Ερμηνεύουν:

Λίνα Φούντογλου – Σιγκάλ

Αλέξανδρος Χούντας – Ιάφεθ (φωνή των επιστολών της Εμζάρα)

Διονύσης Στραβοράβδης – Νώε

Ταχυδρομική θυρίδα: Κιβωτός, της Χλόης Κουτσουμπέλη, Εκδόσεις Θίνες, 2025.  Εικονογράφηση εξωφύλλου: Ντανιέλα Σταματιάδη

Η επιλογή κειμένων από το βιβλίο για την παρουσίαση στο Φεστιβάλ Αναλόγιο 2025, προέκυψε σε συνεργασία της σκηνοθέτιδος με την συγγραφέα.